ترکیب حرکات ورزشی

ترکیب حرکات ورزشی : برخی از ورزشکاران از اهمیت رعایت ترتیب در انجام حرکات ورزشی بی اطلاعند. هنگام انجام تمرینهای کششی مخصوص هر دسته عضله ، غالباً گروهی دیگر از عضلات نیز کشیده می شوند، یعنی افزون بر عضلاتی که کشش اولیه روی آنها ترکیب حرکات ورزشی : برخی از ورزشکاران از اهمیت رعایت ترتیب در انجام حرکات ورزشی بی اطلاعند. هنگام انجام تمرینهای کششی مخصوص هر دسته عضله ، غالباً گروهی دیگر از عضلات نیز کشیده می شوند، یعنی افزون بر عضلاتی که کشش اولیه روی آنها است ، گروهی دیگر از عضلات پشتیبان نیز گرچه فشار کششی بر آنها مستقیماً وارد نمی شود، امّا کشیده می شوند. این عضلات پشتیبان معمولاً نقشی کمکی برای عضله های کشیده شده دارند. این موضوع نشانگر وابستگی متقابل عضلات هنگام حرکات ورزشی است . پیش از کشش عضلات مورد نظر که در واقع سبب کشش عضلات متعدد دیگری نیز می شود، ابتدا باید یکی از عضلات پشتیبان آن عضله کشیده شود. مزیت این کار در اینست که می توان عضله اصلی را بهتر کشید و همچنین به عضلات پشتیبان اجازه ایجاد محدودیت در روند کشیدگی مناسب عضله اصلی را نداد، البته بهترین حالت در تمریتهای ورزشی اینست که گروه عضلانی ویژه ای به طور مجزا کشیده شوند، اما این امر همیشه امکان پذیر نیست . بر اساس کشش عضلانی جمعی ، با سازمان دادن یک برنامه منظم کششی و بر اساس اصل وابستگی گروههای عضلانی به یکدیگر می توان میزان تلاش موردنیاز برای انجام کل برنامه تمرینات کششی را به حداقل رسانید. در عین حال که تأثیر تمرینهای ورزشی منفرد به حداکثر می رسد، همکاری و هماهنگی عضلات حین انجام فعالیتهای ورزشی یک کلیت متشکل از اجزاء متحد را تشکیل می دهد که نتیجه آن به تنهایی از مجموع فعالیت تمامی اجزاء آن بیشتر است . به عنوان نمونه کشش به منظور تقویت عضلات زردپی زانو ممکن است باعث ایجاد فشار روی عضله پشت ساق پا و عضلات باسن وحتی قسمت تحتانی پشت بدن شود، اما بیشتر سبب کشش عضلات زردپی زانو می شود. در این حالت بهتر است نخست عضلات پائینی پشت بدن ، باسن و عضلات پشت ساق پا به عنوان عضلات کمکی کشیده شوند. ● بر اساس یک قانون کلی ، معمولا هنگام انجام یک برنامه روزانه حرکات کششی ، تمرینهای زیر باید انجام گیرد: ▪ ابتدا پشت را به طرف بالا و پائین کشید، پس از کشش پشت ، پهلوها را کشش داد. ▪ پیش از کشیدن عضلات کشاله ران و زردپی زانو، عضلات باسن را کشید. ▪ پیش از کشیدن عضلات زردپی زانو، عضله پشت ساق پا را کشید. ▪ پیش از کشیدن عضله چهار سر ران ، عضله ساق پا را باید کشش داد. ▪ پیش از کشیدن عضلات سینه ، عضلات بازو را باید کشید. افزون بر مطالب فوق در زمینه حرکات کششی ، ورزشکاران به چند نکته کلی درباره ورزشهائی که کششی هستند باید توجه داشته باشند نوع ورزش ، شدت و زمان آن بسته به سن و توانائی جسمی تعیین می گردد تاهیچ عارضه ای به شخص وارد نکند.از این رو اگر شخص سالم و سن او کمتر از ۳۵ سال باشد پیاده روی پنج بار در هفته با شدت متوسط و در زمان ۴۰ دقیقه برای او مناسب است . اگر سن شخص کمتر از ۳۵ سال و دارای ناراحتی های اسکلتی باشد ورزش پیشنهادی برای وی شنا است نه پیاده روی که باید در دو مرحله انجام گیرد مرحله اول ۲۰ دقیقه و هفته ای سه بار و در مراحل بعدی ۴۰ دقیقه . لیکن اگر شخص دارای بیماری باشد اما بیماری وی ارتباطی با بیماری مفاصل یا ماهیچه ها نداشته باشد بهترین ورزش برای وی شنا و دوچرخه سواری است (هر بار ۲۰ دقیقه و هفته ای سه بار). برای اشخاصی با سن بیش از ۳۵ سال توصیه می گردد پیش از تعیین رشته ورزشی نخست تست ورزش انجام دهند تا مشخص گردد بیماری قلب و عروق ندارند که در آن صورت شنا و دوچرخه سواری برای آنان مناسب است و چنانچه از تست ورزش مشخص گردد بیماری قلب و عروق دارند پیاده روی ۲۰ دقیقه و ۳ بار در هفته با شدت سبک برای آنان مناسب تر است.

کشیدگی، رگ به رگ شدن و اسپاسم عضلات

کشیدگی، رگ به رگ شدن و اسپاسم عضلات اسـپاسم (CRAMPS): اسپـاسـم و یــا گرفتگی عضلات عـبـــارت است از " انقباضات غیر ارادی، ناگهانی، ممتد و مـعــمولا دردناک عضلات." اسپاسم عضلانی ممکن است از چند ثانیه تا یک ربع ساعت بطول انجامد. عارضه جـدی نمی باشد و به جز در موارد خاص پس از مدت کـوتـــاهی برطرف میگردد. علل گرفتگی عضلات: * کار کشیدن بیش از حد از عضلات . * انجام دادن تمرینات بدنی شدید و خستگی عضلات. * کم آبی بدن. * قرار گرفتن عضلات در یک وضعیت ثابت به مدت طولانی. * انجام ندادن حرکات کششی و گرم نکردن بدن پیش از اقدام به فعالیتهای بدنی. * بهم خوردن تعادل مایعات، هورمونها و الکترولیتهای بدن. * تهی شدن عضلات از عناصر منیزیم، کلسیم و پتاسیم که برای انقباض مناسب عضلات ضروری میباشند. * مصرف برخی از داروها مانند مدر ها. * مصرف مشروبات الکلی . * نارسایی کلیه ها، کم کاری تیروئید، حاملگی و اختلالات عصبی. درمان گرفتگی عضلات: * انجام حرکات کششی عضلات در گیر. * استفاده از کمپرس سرد و یا گرم . * نو شیدن آب کافی. * ماساژ دادن موضع. پیشگیری از گرفتگی عضلات: * زیاد از عضلات خود کار نکشید. * پیش از فعالیت بدنی حتما ابتدا بدن خود را گرم کرده و حرکات کششی انجام دهید. * در طول روز آب کافی بیاشامید. کشیدگی عضلات(STRAIN):به کشیدگی و در موارد شدید پارگی عضلات و یا تاندونها (تاندونها=زرد پی=وتر= بافت الیافی قطوری که استخوانها را به عضلات متصل میکنند) کشیدگی عضلات اطلاق میگردد. عضلاتی که بیشتر دچار کشیدگی میگردند عضلات ناحیه کمر، گردن، ران و ساق پا میباشند. علل کشیدگی عضلات:* استفاده بیش از حد و مکرر و طولانی مدت از عضلات و تاندونها. * پیچ خوردگی ،کشیده شدن و انقباض ناگهانی و شدید عضلات. رگ به رگ شدن(SPRAIN):به کشیدگی و در موارد شدید پارگی لیگامانها(لیگامانها= رباطها= بافتهایی که اتصال دهنده استخوانها به یکدیگر میباشند) اطلاق میگردد. وظیفه رباطها استوار سازی مفاصل و جلوگیری از حرکات بیش از حد آنها میباشد. این عارضه بیشتر در ناحیه قوزک پا، زانو، کتف و مچ دست روی میدهد. علل رگ به رگ شدن:* پیچ خوردگی، کشیده شدن ناگهانی رباطها و مفاصل. * ضربه به بدن. * درپی سقوط و زمین خوردن. علایم و نشانه های کشیدگی و رگ به رگ شدن: * درد-تورم-التهاب-کوفتگی-ناتوانی در حرکت دادن موضع-اسپاسم عضلانی-در موارد شدید خونریزی و کبودی شدید موضع. درمان کشیدگی و رگ به رگ شدن: 1- مصرف مسکنهای درد مانند ایبوپروفن و استامینوفن. 2- بی حرکت نگاهداشتن موضع به منظور جلوگیری از آسیب بیشتر. 3- استفاده از کمپرس یخ در 72-48 اولیه-کمپرس باید در فواصل زمانی 3-2 ساعت به مدت 20-15 دقیقه روی موضع قرار داده شود. 4- بانداژ کردن موضع آسیب دیده از تورم بیشتر آن جلوگیری میکند در هنگام بانداژکردن مراقب باشید بیش از حد باند را محکم دور موضع نپیچید زیرا با این عمل از رسیدن خون به ناحیه مورد نظر جلوگیری میکنید. 5- بالا نگاه داشتن ناحیه آسیب دیده تورم آن را کاهش میدهد. 6- هیچگاه در 48 ساعت نخست کشیدگی و رگ به رگ شدن از کمپرس گرم استفاده نکنید. اما پس از گذشت 3-2 روز استفاده هر دو نوع کمپرس گرم و سرد کارساز میباشد. اقدامات پیشگیرانه: * هنگامی که خسته و یا دچار درد عضو میباشید از ورزش کردن و انجام فعالیت بدنی خودداری کنید. * با پیروی از یک رژیم غذایی متعادل سلامتی خود را همواره حفظ کنید. * وزن خود را کنترل کنید. * پیش ازانجام هر گونه فعالیت بدنی ابتدا بدنتان را گرم کرده و حرکات کششی انجام دهید. * کفشهای مناسب و کاملا اندازه به پا کنید. * همواره عضلات خود را قوی ،نرم و انعصاف پذیر نگاه دارید. * همواره شرایط فیزیکی مناسبی داشته باشید. * از تجهیزات حفاظتی هنگام فعالیت بدنی استفاده کنید مانند ساق بند،مچ بند و غیره. تفاوت کمپرس سرد و گرم: کمپرس داغ سبب: رسیدن خون بیشتر به موضع آسیب دیده، کاهش اسپاسم و گرفتگی-کاهش التهاب کمپرس یخ سبب: با بی حس ساختن موضع درد آن را کاهش میدهد-کاهش تورم و التهاب-کاهش خونریزی. نحوه تهیه کمپرس یخ: 1- ابتدا خورده های یخ را دروی یک کیسه پلاستیکی ریخته سپس اندکی درون آن آب بریزید.سپس هوای داخل کیسه را خالی کرده و درآن را ببندید. سپس آن را میان یک حوله کوچک پیچیده و روی موضع قرار دهید هیچگاه یخ را مستقیما روی موضع آسیب دیده قرار ندهید. 2- راه دیگر تهیه آن این میباشد که یک حوله کوچک برداشته وآن ر با آب سرد مرطوب میکنید سپس آن را تا کرده و درون یک کیسه پلاستیگی قرار میدهید. سپس کیسه را به مدت 20 دقیقه درون فریزر قرار داده و پس از آن حوله را از کیسه بیرون آورده و روی موضع قرار دهید. 

اثر تداخلی ویتامین ها بر یکدیگر

اسید فولیک

کمبود آن در کارکرد ویتامین۱۲ B اثر منفی دارد اگر دریافت نیاسین کاهش یابد فعال سازی فولات نیز کم می شود. مصرف ویتامین C باعث حفظ ذخایر فولات بدن می شود، مضافا دفع ادراری فولات را کاهش می دهد.

▪ اسیدهای چرب امگا – ۳

با اسیدهای چرب امگا-۶ تداخل جذب دارند و افزایش مصرف انواع روغن های غنی از امگا-۶ موجب می شود تا جذب اسید های چرب امگا-۳ کاهش یابد. استفاده از مکمل های ویتامین E، پراکسیداسیون اسیدهای چرب ضروری را در بافت ها کم می کند.

▪ آهن

با کلسیم، مس، منگنز، ریبوفلاوین، ویتامین A،B۶، E، ویتامین C و روی تداخل و برهم کنش دارد وکلسیم جذب آهن دو و سه ظرفیتی را کاهش می دهد؛ مس اگر زیاد دریافت شود جذب آهن را مختل و اگر کم دریافت شود به کارگیری آهن را نیز مختل می کند، منگنز نیز جذب آهن را کاهش می دهد. کمبود ریبوفلاوین جذب آهن را کم کرده و با تأثیر بر متابولیسم آن موجب کم خونی می شود. کمبود ویتامین A، حرکت آهن از ذخایر و مصرف آن در بدن را مشکل می سازد در ضمن سطوح پلاسمایی آهن افت می کند. ویتامین B۶ نیز در صورتی که کمتر از مقادیر مورد نیاز دریافت شود در متابولیسم آهن نیز اثر منفی دارد، ویتامین C جذب آهن را به شدت بالا می برد و تأثیر ممانعت کننده های آهن همچون فیتات را خنثی و به کار رفتن ذخایر آهن را در بافت ها بهبود می بخشد. مصرف منابع غنی از روی یا مکمل های آن موجب می شود جذب آهن کم شود.

▪ پتاسیم

منیزیم برهم کنش دارد و کمبود منیزیم موجب افزایش دفع پتاسیم می شود.

▪ تریپتوفان

اگر همراه با مکمل های پروتئینی مصرف شود مقدار تریپتوفان مغز را کاهش می دهد، زیرا برخی اسیدهای آمینه غذاها برای انتقال به مغز با تریپتوفان رقابت می کنند. مصرف همزمان کربوهیدرات با مکمل های تریپتوفان، مقدار تریپتوفان مغز را کاهش می دهد، زیرا ترشح انسولین در پاسخ به حضور کربوهیدرات، موجب بهبود انتقال این اسیدهای آمینه به خارج از جریان خون می شود، بنابراین برداشت مغزی تریپتوفان بهبود می یابد.

▪ تیامین

کمبود منیزیم باعث می شود در روند تولید تیامین پیروفسفات اختلال ایجاد شود، وجود ویتامینC در دستگاه گوارش از غیر فعال کردن تیامین توسط پلی فنل ها جلوگیری می کند. کمبود اسید فولیک نیز جذب تیامین را کاهش می دهد.

▪ روی

مقدار زیاد مصرف کلسیم جذب روی را کاهش می دهد. مس و اسید فولیک نیز جذب آن را کم می کنند. اگر نسبت آهن به روی در رژیم غذایی بیشتر از ۱ به ۲ باشد جذب روی مختل می شود. مصرف سیستئین و هیستیدین موجب بهبود جذب روی می شود. کمبود دریافت ویتامین B۶ مقدار روی را در پلاسما کاهش داده و جذب آن را نیز مختل می کند. مکمل ویتامین E به نظر می رسد که بروز کمبود روی را سرعت می بخشد.

▪ ریبوفلاوین

وجود نیاسین کافی نقش مهمی را در فعال سازی ریبوفلاوین دارد.

▪ سلنیم

کمبود ویتامین C باعث می شود به کارگیری سلنیم مختل شود، مصرف مکمل این ویتامین جذب سلنیت سدیم را کم می کند. در صورتی که بدن دچار کمبود ویتامین E باشد نیاز به سلنیم افزایش می یابد.

▪ کارنیتین

کمبود ویتامین C نیاز به کارنیتین را افزایش می دهد.

▪ کروم

مصرف کربنات کلسیم باعث کاهش جذب کروم می شود. در ضمن کمبودآهن در وعده غذایی، جذب کروم را بهبود می بخشد و هرچقدر درصد اشباع ترانسفرین با آهن بیشتر باشد انتقال و نگهداری کروم بیشتر می شود.

▪ کلسیم

مصرف زیاد منیزیم جذب کلسیم را کاهش می دهد و کمبود آن نیز موجب هیپوکلسیمی می شود. مصرف بیشتر از دو گرم فسفر در روز نیز مقدار دفع ادراری آن را کاهش می دهد. دریافت زیاد پروتئین دفع ادراری کلسیم را زیاد می کند. افزایش مصرف نمک و فرآورده های حاوی سدیم نیز دفع ادراری آن را افزایش می دهد. مصرف مکمل ویتامین D باعث خواهد شد تا جذب کلسیم زیاد و دفع آن از ادرار کم شود. مصرف روی به میزان بیشتر از ۱۴۰ میلی گرم در روز جذب کلسیم را کاهش می دهد.

▪ فلوئور

مصرف همزمان کلسیم جذب فلوئور را کاهش می دهد.

▪ مس

با کادمیوم، آهن، مولیبدن، ویتامین B۶ و روی، برهم کنش دارد. مس در جذب و کاربرد کادمیوم اختلال می کند مولیبدن موجب افزایش دفع ادراری آن شده و کمبود ویتامین B۶ ، جذب مس را کم می کند. مصرف بیش از۸۰ میلی گرم روی در روز موجب کم شدن جذب مس می شود.

▪ منگنز

آهن، مس و کلسیم، جذب منگنز را کاهش می دهد و مصرف همزمان با ویتامینC موجب افزایش زیست فراهمی منگنز می شود.

▪مولیبدن

این ماده مغذی با در صورتی که با منابع غذایی غنی از مس مصرف شود می تواند با متابولیسم مولیبدن تداخل کند.

▪ نیاسین

تریپتوفان پیش ساز سنتز آن است،کمبود ریبوفلاوین می تواند موجب شود تا سنتز نیاسین مختل شود. کمبود ویتامین B۶ نیز تأثیری مشابه با کمبود ریبوفلاوین دارد زیرا هردو ویتامین به عنوان کوفاکتور ضروری در سنتز آن هستند.

▪ ویتامین B۱۲

مصرف قرص های کلرید پتاسیم که به آرامی در طول دستگاه گوارش باز می شوند جذب ویتامین B۱۲ را کم می کند. اگر همزمان با وجود بیماری کم خونی هماتولوژیک ناشی از کمبود B۱۲، مقدار زیادی فولات مصرف شود موجب می شود علایم آن باوجود بیماری مخفی بماند.

▪ ویتامین B۶

وجود نیاسین در فعال کردن آن بسیار مؤثر است ریبوفلاوین نیز اثر مشابهی دارد. کمبود ویتامین C دفع ادراری آن را افزایش می دهد. روی نیز در تبدیل آن به شکل های فعال B۶ نیز نقش دارد.

▪ ویتامین A

با ویتامین C، E و روی برهم کنش دارد. ویتامین C احتمالاً می تواند در کاهش علایم مسمومیت با ویتامین A مؤثر باشد. ویتامین E جذب و ذخیره کردن ویتامین A را افزایش می دهد و از سمیت مقادیر بالای ویتامین A را می کاهد. کمبود روی نیز باعث اختلال در متابولیسم این ویتامین می شود.

▪ ویتامین C
مقدار زیاد آهن، ویتامین C خون را از طریق افزایش اکسیداسیون و ازدیاد دفع ادراری آن کاهش می دهد.روی نیز متابولیسم و به کارگیری ویتامین A را مختل می کند.

▪ ویتامین D

با ویتامین های E، منیزیم، کلسیم و فسفر اثر تداخلی دارد

▪ ویتامین E

مصرف زیاد آهن، مس و اسیدهای چرب ضروری نیاز به ویتامین E را افزایش می دهد. کمبود روی مقدار این ویتامین را در خون کاهش می دهد، در صورت بروز کمبود سلنیوم نیاز به مصرف مکمل ویتامین E زیاد می شود، ویتامین C توکوفرول اکسید شده را احیا کرده و به شکل فعال توکوفرول برمی گرداند، در نتیجه این فرآیند ذخایر ویتامین E را بهبود می بخشد.

▪ ویتامین K

با کلسیم، ویتامین K و A برهم کنش دارند. مقادیر زیاد کلسیم یا افزایش نسبت دریافت آن در برنامه غذایی از ۱ به ۲ می تواند وضعیت ویتامین K را مختل کند. اگر مکمل ویتامین E در روز بیشتر از ۱۲۰۰ میلی گرم مصرف شود جذب و فعالیت ویتامین K را مختل کند. ویتامین A اگر به مقدار زیاد مصرف شود جذب ویتامین K را کاهش خواهد داد

علت های لرزش و ضعف بدن موقع تمرین

لرزش بدن در اجرای حرکات
حتما شما هم افرادی را دیده اید که هنگام اجرای حرکاتی مثل پرس سینه دچارلرزش دستمی شوند و این امر علاوه بر اینکه از نظر روانی روی آن ها تأثیر می گذارد میزان وزنه کاربردی آنها را نیز کاهش می دهد.
اما علت چیست ؟
بارزترین علت های لرزش و ضعف بدن موقع تمرین میتوان به :

۱- سوء تغذیه
۲- ضعف در عضلات دیگر بدن
۳- وزنه های بیش از حد سنگین
۴- کاهش آب بدن
۵- کاهش قند خون
۶- استفاده از انسولین یا محرک های آن
۷- اعضای آسیب دیده در بدن
۸- بیماری های عفونی
۹- سیستم اعصاب سمپاتیک
و غیره اشاره کرد
چند علت بارز با شرح آن را در زیر می خوانید
سوء تغذیه

نرسیدن مواد غذایی لازمه به عضلات مثل آمینوها ، گلیکوژن ، ویتامین ها و مواد معدنی و…
خالی شدن عضلات از گلیکوژن که راحت رین سوخت برای عضلات می باشد باعث می شود تا بدن در چرخه تهیه سوخت لازم برای عضلات دچار اختلال منبع و زمان شده و همین امر سببضعف عضلاتشود به عنوان مثال حذف وعده قبل از تمرین گامی در جهت شکست در تمرینات می باشد
ضعف در عضلات دیگر

ممکن است علت از سوء تغذیه نباشد و فرد تغذیه بسیار خوب و کاملی هم داشته باشد اما به علت اینکه در تمرین درست و هماهنگ عضلات کوتاهی کرده سبب تضعیف عضلات دیگر شده و همین امر توان او را در اجرای حرکات کم کرده است به عنوان مثال در اجرای حرکاتی مثل پرس سینه سرشانه ها ، پشت بازوها ، بازو ، زیر بغل ، شکم و… هرکدام نقش متفاوت و مهمی را اجرا می کنند وضعفهر یک نیز می تواند سبب ایجاد اختلال در این حرکت شود و یا رکورد شما را کاهش دهد
کاهش آب بدن

کاهش آب بدن سبب ایجاد محیط کاتابولیک در بدن شده و با توجه به اینکه آب نقش مهمی را در دفع سموم ، دفع گرما ، مشارکت در واکنش های شیمیایی و… دارد کاهش آن باعث گرفتگی عضلات و کاهش ارسال مواد غذایی به آن ها و در نهایتضعفو رنگ پریدگی ولرزش دستهاو حتی بدن می شود
استفاده از انسولین

به علت برهم خوردن تعادل قند خون باعثضعفشدید و حتی مرگ می شود
اعضای آسیب دیده

استراحت ندادن به اعضا آسیب دیده سبب ایجادضعفدر بدنیا حداقل در نواحی اطراف آن و تشدید آسیب می شود
بیماری های عفونی

این بیماری ها سبب تحلیل قوای کلی بدن وضعفولرزش دستو دیگر اندام ها در حرکات و عرق سرد که از نشانه های بیماری داخلیست می شود
سیستم اعصاب سمپاتیک

این اعصاب که وظیفه اعمال غیر ارادی را دارد چنانچه دچار اختلال شود سبب اختلال در کل سیستم های حیاتی بدن شده که یکی از علائم خفیف آنلرزش دستیا پا در اجرای حرکات می باشد
بعضی از عناوین نیز به علت قابل درک و فهم بودن شرح داده نشد.
بیشترین درصد را در این بین سوء تغذیه وضعف عضلاتدیگر به خود اختصاص داده و در افراد دیده می شود.

تهیه و گردآوری : سپهر شکرآبی

ورزش‌ های رزمی مانع رشد قد می شوند؟

برخلاف آنچه اغلب تصور می‌شود، میزان بروز آسیب‌های جدی در این ورزش پایین‌تر از برخی از ورزش‌هاست.

افراد معمولا تحت تاثیر عوامل مختلفی به فعالیت‌های ورزشی گرایش پیدا می‌کنند. بسیاری از این عوامل اجتماعی هستند یعنی تحت‌تاثیر جامعه‌ای که فرد در آن رشد پیدا کرده و متناسب با فرهنگ آن جامعه شکل می‌گیرند.

علاقه دختران به ورزش‌های رزمی در سال‌های اخیر افزایش پیدا کرده اما در خیلی جاهای دنیا برخی خانواده‌ها دید مثبتی در رابطه با هنرهای رزمی ندارند و هنرهای رزمی را برای خانم‌ها مناسب نمی‌دانند و این ورزش‌ها را خشن تلقی می‌کنند. ورزش‌های رزمی به علت ظاهر خشن و تعارض‌هایی که با خصوصیات فیزیکی و ویژگی‌های روانی دختران دارند، امروزه سوال‌‌های زیادی را در ذهن والدینی که دخترانشان به این ورزش‌ها علاقه نشان می‌دهند، برانگیخته است؛ مثلا اینکه آیا ورزش‌های رزمی باعث پرورش روحیه خشن در دختران نمی‌شود؟ آیا بدن ظریف دختران هنگام انجام این ورزش‌ها آسیب نمی‌بیند؟

ورزش رزمی، رشد قدی را کند می‌کند؟

واقعیت این است که از نظر علمی، رشد قدی کودکان حدود ۹۵ درصد به عوامل وراثتی مرتبط است و عواملی مانند استراحت، تغذیه و ورزش باعث می‌شود که شخص بتواند به نهایت آنچه از نظر ژنتیکی می‌تواند برسد، دست یابد. البته همه ورزش‌ها اگر در دوران کودکی، سنگین و بیش از حد توان کودک انجام شوند، باعث نرسیدن به میزان رشد وراثتی می‌‌‌شوند و در این خصوص مربی است که نقش موثری دارد، نه الزاما نوع ورزش.

ورزش رزمی خشونت می‌آورد؟

ورزش‌های رزمی به خودی خود خشن نیستند و این ما هستیم که برداشت عجیبی از ورزش‌های رزمی داریم. درست است که ورزش‌های رزمی براساس اصل دفاع از خود ساخته شده و پیشرفت کرده‌اند، اما احترام و دفاع از صلح و دوستی زیربنای این ورزش‌هاست. یک هنرجوی رزمی‌کار می‌آموزد که همیشه با حرکات دفاعی شروع کند، نه با حمله و در هر کدام از مراحل این رشته (کمربندها) هنرجو مسائلی مانند نظم و انضباط، احترام و تواضع، صبر و تحمل، بردباری و شکیبایی و استقامت و روحیه شکست‌ناپذیری را می‌آموزد.

ورزش رزمی به چه دردی می‌خورد؟

در جامعه کنونی ما که در بازی‌های کودکان خصوصا دختران، تحرک و فعالیت نقشی ندارد، شروع این ورزش‌ها در سنین ۵ تا ۷ سالگی ممکن است در رشد فیزیکی، توانمند‌سازی بدن کودک و بالا بردن سرعت عمل و عکس‌العمل عضلات نقش داشته باشد. خوب است بدانید علاوه بر مهارت و دقت، سرعت نقش بسیار کلیدی و مهمی در ورزش‌های رزمی دارد. یک رزمی‌کار خوب، باید توانایی تشخیص فرصت‌ها و شناخت حرکات بعدی حریف را در خود تقویت کند تا با تشخیص و تغییر به موقع، به عمل حریف واکنش نشان دهد. حس لامسه نیز به مرور زمان با تمرین‌های رزمی افزایش می‌یابد و در نتیجه فرد می‌تواند جهت یا مسیر نیروی بدنی حریف را سریع تشخیص دهد. وقتی کودک هنگام تمرین مجبور می‌شود در مقابل چند مهاجم از خود دفاع کند، باید بیش از دیدن فرد مهاجم، صدایش را بشنود. پس یکی از مهارت‌هایی که یک رزمی‌کار باید بیاموزد، دقت در تشخیص صداهاست. در رده‌های بالاتر، سرعت انطباق بسیار بالا، به عکس‌العمل‌های فرد اجازه می‌دهد تا روند انتخاب حرکات خودکار انجام شود بنابراین کودکانی که از نظر رفتاری کندتر هستند، از این تمرین‌های سرعتی و تقویت هماهنگی گوش و عضلات و عکس‌العمل آنها، سود زیادی می‌برند.

ورزش رزمی خطر ندارد؟

برخلاف آنچه اغلب تصور می‌شود، میزان بروز آسیب‌های جدی در این ورزش پایین‌تر از برخی از ورزش‌هاست و میزان بروز صدمه با میزان مهارت ورزشکار (رنگ کمربند) رابطه معکوس دارد. مثلا در رشته رزمی تکواندو که ورزشکاران باید با انگشتان پای خود به حریف ضربه وارد کنند و در عوض با گارد دستانشان جلوی ضربه‌های حریف را بگیرند، بیش از هر عضو دیگری، ساعد، مچ و انگشتان دست و همچنین زانو، ساق و انگشتان پا در معرض آسیب‌دیدگی قرار می‌گیرند.

شایع‌ترین آسیب‌ در اغلب ورزش‌های رزمی کبودی است؛ به‌طوری‌ که ۴۰ درصد از مصدومیت‌های این رشته را کبودی تشکیل می‌دهد، یعنی در مقایسه با دیگر ورزشکاران آسیب‌هایی مانند شکستگی و ترک‌خوردگی کمتر در رزمی‌کاران دیده می‌شود. دلیل اصلی صدمه‌های ورزشی نیز آماده نبودن بدن، گرم نکردن پیش از شروع فعالیت و استفاده از تکنیک‌های نادرست است. بنابراین استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسه‌سینه و گرم‌کردن مناسب حداقل ۱۵ دقیقه قبل از ورزش عمدتا با انجام حرکات کششی و استفاده از تکنیک‌های صحیح به نحو محسوسی صدمه‌های ورزشی را در این‌گونه ورزش‌ها کاهش می‌دهد چون درصد قابل‌ملاحظه‌ای از صدمه‌ها در هنگام خستگی ورزشکار رخ می‌دهد، بنابراین باید به کودکان گوشزد کنیم هرگاه خسته شدند استراحت کنند.

آسیب در ورزش های رزمی

پرداختن به ورزشهای رزمی در بین افراد به مقاصد مختلفی صورت می گیرد. این امر می تواند بعنوان هنری در جهت تناسب اندام و افزایش انعطاف پذیری یا برای رقابت و مسابقه و یا به منظور دفاع شخصی مورد استفاده قرار گیرد. بر خلاف آنچه تصور همگانی است میزان بروز آسیب های جدی در این ورزش به نسبت پائین است مثلاً میزان بروز آسیب در ورزشهای رزمی در حدود 10/1 فوتبال است و 2/1 کشتی است.
میزان بروز صدمات با میزان مهارت ورزشکار ( رنگ کمربند ) رابطه معکوس دارد. از سویی شدت صدمات ایجاد شده با میزان مهارت ورزشکار در رابطه مستقیم قرار دارد ( بخاطر استفاده از مانورهای ترکیبی و خطرناکتر ) لذا هر چه فرد با مهارت تر و حرفه ای تر شود اگر چه میزان آسیب ها در وی کاهش می یابد اما اگر صدمه ببیند احتمال شدیدتر بودن آن افزایش می یابد.

فرکانس
• احتمال صدمه دیدگی در ورزشهای رزمی (کونگ فو) در حدود 17 در 000/100 نفر است. این میزان در فوتبال 167 در 000/100 و در بسکتبال 188 در 000/100 و در کشتی 26 در 000/100 است.(نتیجه می گیریم احتمال صدمه در کونگ فو کمتر از ورزشهای دیگر می باشد)
• 60% از آسیبهای مرتبط با ورزشهای رزمی در هنگام تورنمنت های ورزشی و 40% آنها در زمانهای غیر از تورنمنت رخ می دهد.

علل صدمات در ورزشهای رزمی

• اصابت ضربات مستقیماً به بدن.
• مانورهای تعادلی و چرخشی
• حرکات تکراری مثل رقص پا یا مشت زدن به میت بصورت متوالی ( احتمال شکستگی پا در اثر استرس ).


شایع ترین و شدیدترین آسیب های مرتبط با ورزش های رزمی

- شایعترین صدمات و آسیب های ورزشی در ورزشهای رزمی عبارتند از: له شدگی ها، خراشیدگی ها و کشیدگی های رباطی و عضلانی تاندونی.
- شدیدترن آسیب های مرتبط با این ورزش عبارتند از ضربات به سر و صدمات مغزی و پارگی احشای داخل شکم مثل کبد و طحال.

انواع صدمات نواحی خاص بدن

• صدمات سر و گردن :
این صدمات عمدتاً عبارتند از : پارگی و خونریزی از بینی و کبودی دور کاسه چشمی که اغلب در اثر اصابت مشت به صورت و گاهی هم در اثر اصابت پا به صورت رخ می دهد. امکان دارد خراش قرنیه در نتیجه کشیده شدن ناخن به قرنیه رخ دهد. شدیدترین حالت عبارتست از آسیب مغزی بدنبال اصابت پا طی حرکت چرخشی فرد می باشد در این موارد که ضربه شدید به سر وارد شده است باید حتماً بررسی از نظر آسیب همراه در گردن صورت گیرد. استفاده از کلاه های محافظ می تواند جلوی آسیب های بافت نرم صورت را بگیرد اما درجلوگیری از صدمات مغزی همراه با اصابت پا به سر چندان موثر نیست.
• آسیب های اندام فوقانی :
شایعترین آسیب عبارتست از کبودی های ساعد و مچ.
در رفتگی ساعد اگر رخ دهد عمدتاً از نوع خلفی است در حالیکه در رفتگی شانه اگر رخ دهد در 95% موارد از نوع قدامی است. آسیب های ورزشی شایع دیگر عبارتند از شکستگی ها و کشیدگی های رباطی ( بخصوص در شانه ) و کشیدگی های عضلانی.
• آسیب های اندام تحتانی :
شایعترین آسیب اندام تحتانی کبودی ها در نواحی ساق، داخل ران و پشت پا می باشد.
زانو محل آسیب پذیری در ورزش می باشد. در ورزشهای رزمی بخصوص تکواندو و کاراته که فرد دائم به جلو و عقب می رود و حرکات تعادلی زیاد است زانو بیشتر مستعد آسیب در اثر اعمال نیرو به جلو یا عقب یا طرفین داخلی و خارجی آن است.
آسیب های زانو می تواند به منیسک ها یا رباطهای زانو وارد آید یا به کشکک وارد شده و سبب شکستگی یا دررفتگی آن گردد. همچنین می تواند منجر به شکستگی استخوان در محل زانو شود و در موارد نادر منجر به دررفتگی زانو شود که حقیقتاً یک اورژانس محسوب می گردد.
پیچ خوردگی و شکستگی مچ پا از آسیب های شایع در ورزشهای رزمی محسوب می شوند. همچنین آسیب به انگشتان اول و دوم و پنجم نیز شایع است و احتمال دارد در دراز مدت در این انگشتان آرتروز رخ دهد.
• آسیب ارگان های شکم:
در ضربه به شکم بخصوص ضربات چرخشی پا احتمال آسیب ارگانهای شکمی مثل کبد، طحال، کلیه و پانکراس ( لوزالمعده ) وجود دارد. همچنین یک ضربه کنترل نشده پا می تواند به آسیب بیضه ها و خونریزی آنها منجر گردد که استفاده از محافظ توصیه می شود.
• آسیب قفسه سینه :
در اثر مشت قوی یا ضربه شدید پا به قفسه سینه احتمال شکستگی دنده یا التهاب قسمت قدامی دنده ( کوستوکندریت) و در مواردی ورود هوا به داخل پرده جنب وجود دارد.

آسم و ورزش رزمی


در افرادی که آسم در آنها بخوبی کنترل است و نیز در افرادی که مبتلا به آسم ورزشی بوده اند و این امر در آنها کنترل شده است می توانند به ورزشهای رزمی به خصوص کونگ فو بپردازند. نکته مهم این است که این افراد چنانچه قبل از پرداختن به تمرین یا مسابقه بخوبی و به مدت کافی بدن خود را گرم کنند ( با نرمش ) بخاطر اتساع کافی برونش ها قدرت تحمل بیشتری در مقابل حمله احتمالی آسم پیدا می کنند و کمتر دچار حملات احتمالی خواهند شد.

تشنج و ورزشهای رزمی
نشان داده شده است که یک برنامه منظم ورزشی می تواند به کنترل حملات تشنج در افراد مبتلا کمک شایانی کند. اما اینکه فردی با سابقه تشنج می تواند به ورزشهای رزمی بپردازد یا خیر بر عهده پزشک است که تصمیم می گیرد.

پیشگیری از آسیب ها در ورزشهای رزمی
استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسه سینه می تواند میزان صدمات را کاهش دهد. کلاه مناسب در کونگ فو اهمیت دارد. استفاده از محافظ های دندان و بیضه اهمیت دارد. گرم کردن مناسب حداقل 15 دقیقه قبل از مسابقه و عمدتاً با انجام حرکات کششی به نحو محسوسی صدمات ورزشی را در این ورزش کاهش می دهد. توجه داشته باشید درصد قابل ملاحظه ای از صدمات در هنگام خستگی ورزشکار رخ می دهد، لذا هر گاه خسته شدید استراحت کنید.

درچه آسیبهایی نباید مسابقه یا تمرین را ادامه داد
- شکستگی ها
- صدمات مغزی که منجر به اختلال در تعیین مکان و زمان و یا اختلال در حافظه شده اند و بخصوص آنها که سبب عدم هوشیاری شده اند.
- صدمات چشمی که دید را مختل کرده اند مثل کبودی های شدید یا خراشیدگی قرنیه.
- موارد خاص از صدمه به بیضه ها که در آنها بهبود درد رخ نداده یا متورم شده و خونریزی دارند.

چه افرادی نباید بصورت رقابتی ورزشهای رزمی را انجام دهند
- آنها که دچار التهاب قلبی هستند ( کاردیت )
- افرادی که فشار خون آنها کنترل نشده است.
- افرادی که بیماری قلبی مادرزادی شدید دارند.
- افرادی که تشنج در آنها بخوبی کنترل نشده است.
- عدم وجود یک چشم.
- داشتن یک کلیه.
- بزرگی کبد.
- بزرگی طحال
- نارسایی ریوی
- ناپایداری مفصل بین استخوانهای اطلس و آسه درگردن
- افرادی که بیماری پوستی عفونی و قابل انتقال دارند ( تا زمانیکه عفونت در آنها خوب نشده یا قابلیت انتقال دارد).